මගේ පියවර මතම පැමිණිය
සදාදරණීය මිතුරිය..!
ජීවිතේ වාලුකා
කතර දැන් නිමව ඇත
බොහෝ දුර ගෙවාගෙන
වැටි වැටී යලි වැටී
අප පැමිණ ඇත ඉතින්
බෙදුම් ගංඟාව වෙත
ගඟ දියෙන් එහා බිම
අර නුඹට පෙනෙනුයේ
ප්‍රේමයයි බෝ දෙනා
හඳුන්වන නුවරක්ය
නඳුන්වන් උයනක්ය
ඒ සිහිල් උයනෙ ඇති
සියළු තුරු පිරී ඇත
නෙයෙක පැහැ පුෂ්පයෙන්
මකරන්ද බිඳු දරා
බමරුන්ට අම දෙනා
පෙර කලෙක ඇය සමඟ
ඒ උයන් තීරයෙහි
මල් කිනිති නෙළ නෙළා
පෙම්වත්ව ගතවෙද්දි
නපුරු විස කටු තුඩක්
ඇයටවත් නොදැනෙන්න
ඇගෙ ගතේ වැදී ඇත
ඔඩුදුවා විස ගතේ
මගේ ඇස් ඉදිරිපිට
සිහිසන්ව ඇදවැටුනි
මගේ රන් කිණ්නරිය
ගඟ දියෙන් දෝතක්ම
පොවා සුවපත් කලත්
සිහියලත් විට ඇයට
මා නොහදුනන්නෙක්ම විය
කෙතෙක් සිහිපත් කෙරූ මුත්
ඇගෙ පැරණි මතකයෙන්
නික්ම ගොස් ඇත මෙමා
ඈ එසෙයි පැවසුවේ
එතැන් සිට සිහිසන්ව
තුරුගොමුවෙ මල් අතර
දුවමින්ය ඇය ඇත්තෙ
අදත් ඈ එසේමය
මලක්යැයි වරදවා
වටහගත් බමරයෙක්
තවත් විස පොවපොවා
ඈ අසම දැන් රඟත්
මේ ගඟය මේ තොටය
අප දෙදෙන එගොඩ උනු
ඔරු කඳත් මෙයම විය
ඔරුව ගං තොටේ ඇත
හබල ඔබ අතේ ඇත
උයනෙ මල් පිපී ඇත
කටු තුඩේ විසත් ඇත
No comments:
Post a Comment