උළු මූට්ටුවකින්
ගෙට පනින
හැළි වළං ඇර බලන
ඇයි නොකෑවේ අහන
කොච්චි සම්බෝලක්
කොටා දෙන්නම් කියන
කෝ කොස්ස? සැරදාන
කාමරේ අතුගාන
කිලිටි කමිසය අරන්
රවා මා දෙස බලන
බිත්තියේ ඇලවූව
රූප වෙත නෙත්යොමන
මේ රැවුල් කාරයන්
කොහේ ඉන්නෙද අහන
සයනයේ කොනක හිඳ
සෙමෙන් හිස පිරිමදින
නින්ද මා වෙත ගෙනෙන
මන්තරය ජපකරන
වහලයේ උළු අතර
බොහෝ ඉඩ කඩ තියෙන
ඒ හිඩැස් කිසි දිනෙක
වසන්නට නොම සිතෙන
හඳ තියෙනකන් හොඳයි
ReplyDeleteවැස්ස දවසක තෙමෙයි
කළු කවිය අපූරුයි !
අවස්ථාවක සියුම් තැන් ගෙන කවිය තුළ රූ මවන හැටි අගෙයි.